Pravini Baboeram is de schrijfster van deze gast column. Ze is artiest en activist, die kunst creëert om bij te dragen aan sociale verandering. Pravini heeft Indian History Month opgezet om verhalen en bijdragen van mensen uit de Indiase diaspora te vieren. In 2019 bracht ze haar nieuwe album uit en documentaire “The Uprising”, een film over de anti-racismebeweging in Europa. Met deze film levert Pravini een innovatieve bijdrage aan het documentaire genre, waarin ze kunst en activisme op unieke wijze met elkaar verbindt.
Stel je eens een Aziatische vrouw voor. Wie zie je dan voor je? In welk land liggen haar roots? In hoeverre zie je haar als strijdbaar of zelfverzekerd? Het antwoord hangt af van de beelden waarmee je bent opgegroeid. Voor mij betekent dit dat ik een Hindostaanse vrouw voor mij zie. Een nazaat van dwangarbeiders die door de Nederlandse kolonisator van India naar Suriname werd vervoerd. En hoewel ik opgegroeid ben met sterke rolmodellen in de vorm van mijn moeder en tantes, ben ik lange tijd toch geneigd geweest de Hindostaanse vrouw te omschrijven als bescheiden, traditioneel en weinig actief in het maatschappelijk debat. Het is een beeld dat in mijn referentiekader niet alleen betrekking heeft op Hindostanen, maar ook op andere gemeenschappen met wortels in Azië.
Dit beeld is gevormd door de maatschappij waarin ik ben opgegroeid. Als etnische minderheid in een overwegend witte samenleving ben ik nooit in aanraking gekomen met andere beelden over onze gemeenschappen. Media, onderwijs en musea tonen ons vooral beelden gebaseerd op de fantasie van de kolonisator, waarbij de Aziatische vrouw wordt gereduceerd tot een exotisch product. Dat er stemmen uit die gemeenschap waren die zich hiertegen verzetten horen we nauwelijks.
Toch waren die stemmen er, zo blijkt uit de nieuwe editie van Indian History Month, dat in het teken staat van #ASHANTI. ASHANTI was de titel van het feministisch vrouwenblad dat in de jaren ’80 werd geleid door Surinaams-Hindostaanse vrouwen. Het doel van het blad was om vrouwenemancipatie specifiek voor Surinaamse vrouwen te versterken. Dit deden ze met educatieve artikelen die de status quo ter discussie stelden, maar ook met oproepen voor demonstraties en campagnes tegen ongelijkheid en voor rechtvaardigheid. Wat opvalt aan de artikelen van toen is hoe relevant ze nog zijn vandaag de dag. Van genderongelijkheid tot institutioneel racisme, de onderwerpen die ASHANTI behandelde zijn nog steeds aan de orde van de dag.
Inspirerend aan de artikelen van ASHANTI is dat de redactie unapologetic haar stem liet horen. Deze stem was gevormd door anti-kapitalisme en anti-imperialisme en gebruikte kaders die we nu intersectioneel en dekoloniaal zouden noemen. De redactie van ASHANTI toonde niet alleen haar kracht in woord, maar vooral ook in daad. Regelmatig zijn er verslagen te vinden van vormingsweekenden, assertiviteitstrainingen en internationale vrouwendagen. Activiteiten die georganiseerd zijn door ASHANTI zelf en haar netwerken. Het laat zien dat het blad meer was dan alleen een krant. Het was een middel om de gemeenschap te organiseren en mobiliseren.
Maar het meest inspirerend vind ik de benadering van eenheid in diversiteit. ASHANTI was in staat om de diversiteit die de Surinaamse gemeenschap rijk was te weerspiegelen en vieren. En tegelijkertijd wist ze de verschillen te overbruggen om krachten te bundelen in de gezamenlijke strijd tegen onrechtvaardigheid. Dit deed ze door mensen proactief te benaderen voor projecten en trainingen, hen aan te spreken op hun talent en kracht in plaats van onwetendheid en hen vervolgens te faciliteren in het ontwikkelen van vaardigheden om hun eigen emancipatieproces vorm te geven.
Hierbij wist ASHANTI theoretische kennis gebaseerd op linkse idealen te vertalen naar praktische ideeën die vrouwen in hun eigen context konden toepassen. Met die bagage hebben veel vrouwen van die generatie economische zelfstandigheid kunnen bereiken. Die zelfstandigheid heeft hen weer in staat gesteld mijn generatie de kansen te bieden te gaan studeren.
Maar ondanks de vooruitgang die de vorige generatie heeft geboekt, staat de huidige generatie nog steeds voor uitdagingen verbonden aan institutioneel racisme en andere vormen van ongelijkheid. En hoewel we elkaar snel weten te vinden dankzij social media, zijn we naar mijn idee nog wel zoekende in hoe we ons het beste kunnen organiseren en mobiliseren. We creëren safe spaces om het met elkaar te hebben over de specifieke uitdagingen die we vanuit specifieke identiteiten en gemeenschappen ervaren, maar slagen er mijns inziens nog onvoldoende in om de banden tussen deze gemeenschappen te versterken. Gelukkig hoeven we hiervoor niet het wiel opnieuw uit te vinden. Er is genoeg inspiratie te vinden in de ASHANTI publicaties. Laten we de eenheid in diversiteit van toen vieren in de strijd van nu en voortborduren op de erfenis van ASHANTI. Ik wens jullie een inspirerende Indian History Month toe.
Wil je meer weten over Indian History Month? Ga naar https://www.sarnamihuis.nl/indian-history-month/
Als een non-profit belangenorganisatie voor Oost- en Zuidoost-Aziatische mensen in Nederland zijn wij afhankelijk van de vrijgevigheid van donateurs. Strevend naar een samenleving die open en welkom is voor iedereen, komen wij op voor de rechten van deze mensen.
Comments are closed