“Mijn vader heeft veel te maken gehad met racisme en discriminatie, al zou hij dit zelf niet snel benoemen. Ik kan me hier erg boos om maken. De behandeling van Molukkers in Nederland door de Nederlandse overheid en burgers vind ik beschamend, racistisch en zeer ongelijkwaardig. Maar ik blijf liever weg van de sociale en politieke kwesties, want het laat een eenzijdige kant zien van wat Moluks zijn precies is.

De Molukse culturen met eigen verhalen en de 81 oorspronkelijke talen vertellen juist meer over wie wij zijn. Er wordt zelden over Molukse identiteiten gesproken, los van politiek, oorlog en trauma. Alsof onze oorspronkelijke gemeenschappen en manieren van leven niet bestonden en de Molukken na 1951 is opgehouden te bestaan. We zijn een heterogene groep met een zeer complex verleden en positie in de koloniale tijd.

Mijn opa was in eerste instantie een man uit Kariu, een Molukse adat-negri gelegen in het noorden van Haruku. Kariu maakt deel uit van een sterk levend Pela-gandong verbond met Aboru, Booi en Hualoy. Nakomelingen van deze vier negri’s, Molukse dorpen met een traditioneel dorpsbestuur, beschouwen elkaar als familie, als vier kinderen uit dezelfde baarmoeder. Met alle plichten en ongeschreven regels die daarbij komen kijken. Deze lokale cultuur maakt mij Moluks, niet een of ander postkoloniaal predicaat dat je wordt opgelegd door een buitenstaander.”